चक्र

यो सहर सुन्दर चीजको आवरण सर्लक्कै उप्काएर आफ्नै रागले खुम्चिएको मरिच जस्तो विचारले लट्पटिएको अखबारको पानाको सिरानमा लगेर टाँस्छ। सौन्दर्य चोर्ने आँखाले कति दिनलाई चोर्न नपर्ने गरी चोर्‍यो र कैद गर्‍यो। टाँस्नेले कुन-कुन अङ्गमा छोयो बेस्सरी, बिस्तारै वा बिचमा तर कसैले अँगालोभरि उसैको सौन्दर्य नयाँ बेहुलीको सारी झैँ लतारेर स्वयम् उसैलाई बेच्दैछ।

.... "म यो सहरको नामी दर्शक हुँ। मलाई हेर्नकै लागि आँखा दिएको छ तर हेर्न पाउने अनुमति पत्र दिएको छैन।" मैले रिङरोडमा चलाइरहेको आँखाले कुरुपतादेखि सुन्दर, स्वरूपदेखि आकार र प्रकारदेखि तहसम्म कैद गरिरहन्छ। आफैँले चलाइरहेको आँखाको दाहिनेपट्टि नि:शुल्क गन्तव्यमा पुर्‍याइदिने बहानामा सवार छ सौन्दर्य, उही सौन्दर्यलाई उसैको सुन्दरता बेच्न। झ्याल ढक्ढकाइरहन्छ अनेकौँ भोका सूर्यको सुन्दरता बेचेर पेट पालिरहेको रेडियो।

....आफ्नो सौन्दर्य देखेर ऊ के सम्बोधन गर्दो हो? तर बिहानै चिया पिउन निक्लेका बादलहरूले एउटा गराको डिलमा उसको मुस्कान झिकेर ओँठमा चुम्छन्। संवेदना बिर्सि छाती नाप्छन्, भोलिको भविष्य के जन्मेला भनेर नितम्बमा प्रश्न अड्याउँछन्। कोल्टो पर्ने कति होलान् पर के छ भनेर हेर्ने।

उस्तै सौन्दर्यलाई यौनाकारमा चिटिक्क पारेर काटुन्जेल उत्तेजित हुँदै पछाडि विर्यको लेप लाएर भित्तामा टाँसेको कोठाहरूमा मैले पनि अतिरिक्त गणितको गृहकार्य गरेको याद छ।

उसको सौन्दर्यलाई चार टुक्रा पारेर सोली बनाइदिँदा चटपटेवालाले कति मिठ्याइरहेको होला जिब्रो। ... एक किलो मासु किन्दा पसलेले दुई किलो सित्तैमा भनेको तीन किलोको पैसा एक किलोको मात्र दिँदा नाफा सम्झने पनि यही दैनिकी चलाइरहेका छन्। बाटोको नाली छेउ लछप्पै भिजेको सौन्दर्य स्कुले नानीहरूले निशाना बनाएर ढुङ्गा हानिरहेका छन्।

कतिले पेट भर्न, कतिले आँखा भर्न, कतिले मुख रसाए, कतिले यौनान्द पाए तर केही याद नगरी ठुलो भाइले सोहोरेर आज बिहानै नगरपालिकाको गाडीले सित्तैमा गुडायो। पर लगेर आँखा डौडायो। एउटा सेतो पाना कालो पानामा परिणत हुँदा पनि उसको सौन्दर्य झन् चम्किरहेको थियो। यो सहरमा सबका सबले खोल ओढेर उसलाई खेलाएर एउटा भोको सडक बालकको नाङ्गो पैतलाले कुल्चेपछि कालो आकृति खरानीमा बदलीदिंदा उही खरानी हावाले प्रत्येक ठाउँमा पुर्‍याउने क्रममा सौन्दर्यवालाकै मुहार भरि पनि पुग्यो।

18 जुलाई बिहान 01:17
रूप रसाइली

तस्वीर गुगलबाट